Jan Willem en Ton zijn het paar van de maand september

Jan Willem Slofstra en Ton van Tongeren kenden elkaar niet voordat ze beiden hun eerste stappen in een bridgecarrière zetten. Die andere loopbaan (als respectievelijk elektrotechnicus en bedrijfseconoom) was net afgerond en de heren zochten een nieuwe hobby om de hersenen actief te houden.

Bridgedocent Else van Eindhoven bracht hen in 2014 de beginselen van bridge bij in het bovenzaaltje van de Ambassadeur. “Daarna zijn we meteen verder gegaan bij Sans Chagrin”, zegt Ton. “Dat ging heel goed. Er waren nog vier lijnen en we begonnen natuurlijk in de D. Maar na elke cyclus kwamen we een lijn hoger.” Jan Willem herinnert zich dat dat nog een aanmoedigingsprijs heeft opgeleverd. Ton: “Ik zie het als bewijs dat je ver kunt komen als je je houdt aan wat je geleerd hebt.” Jan Willem vult aan: “Als je zelf creatiever wordt en gaat gokken is de kans op een topscore net zo groot als de kans op nul procent.”

De mannen kennen hun valkuil. “Ik ben te gehaast”, zegt Ton. “Dan zit er een plan in mijn hoofd, maar gebeurt er iets onverwachts en dan gooi ik toch te snel een kaart bij.” Jan Willem vindt zichzelf ook te snel: “Niet alleen bij het afspelen, ook bij het bieden.”

Eigenlijk moeten we weer wat boekjes lezen, mijmeren ze. Ton heeft de boekjes van de lessen van Else nog. En de cd die daar bijzat. Jan Willem waarschuwt snel dat die lesstof nog uitgaat van vierkaart-hoog. Ton: “We kunnen wel bijleren, maar het gaat ons in eerste plaats om gezelligheid. Er zijn bridgers die herinnerd willen worden als goede bridger en dan stoppen ze daarom op hun top. Dat geldt niet voor ons.” Twee zielen, één gedachte: “Ik hoop dat Ton accepteert dat mijn bridgecapaciteiten in de toekomst mogelijk wat achteruitgaan.” En Jan Willem lacht daar hartelijk bij.

Nu kunnen ze zich niet voorstellen dat ze met bridgen gaan stoppen. Dat hebben ze eenmaal gedaan, in de coronatijd, maar na een half jaar misten ze het kaartspel dusdanig, dat ze weer een club zochten. Dat werd Tongelbridge. “De ligging was gunstig voor ons beiden”, zegt Jan Willem die uit Strijp R op de fiets komt. Ton woont nog dichterbij, in de Schrijversbuurt in Gestel.

Hoe leuk ze het bridgen ook vinden, ze hebben geen spijt dat ze niet eerder zijn begonnen. Volgens Jan Willem hoort het bij zijn huidige levensfase. “Toen ik jonger was, was ik actief in hockey en volleybal. Nu speel ik driemaal in de week bridge en ben ik ook actief als secretaris bij Sans Chagrin.”

Ton speelt alleen op de donderdagavond bij Tongelbridge. Meer tijd heeft hij niet over. “Ik ben echt een buitenmens. Ik fiets veel en ik doe veel in de moestuin van mijn dochter. Verder vragen de kleinkinderen, de leesclub en mijn vrouw ook aandacht.” Over dat fietsen; afgelopen zomer heeft Ton met zijn broer nog 1700 km in Spanje gereden.

Over alles wat ter tafel komt zijn de vrienden het eens. En beiden benadrukken hoe blij ze zijn met gastheren Mario en François en alle Tongelbridge-vrijwilligers die het mogelijk maken dat zij elke donderdag weer een fijne avond hebben.